بیاد بقیه الله

از جنگ به ما اسم خیابان ها رسید؛ اسم بلوارها و کوچه هایی که می توانیم باهاشان آدرس خانه مان را بنویسیم؛ می توانیم خانه مان را به یاد بیاوریم.

نه که جنگ فقط همین باشد، نه! جنگ توپ هم داشت، تفنگ هم داشت، خاکریز و سنگر هم داشت، سربند و سر و تن بی سر هم داشت.

به ما فقط آدرس خانه مان رسید. اما بعضی سهم بیشتری داشتند، همه ی ترکش ها را برداشتند برای خودشان. همه ی زخم ها را، همه ی تاول ها را.

خیلی ها را می شناسم که سر دادند، دست دادند، چشم و پا و نفس دادند. خیلی ها را می شناسم که رفتند و فقط اسم ها شان را گذاشتند تا خانه ها مان بدون آدرس نباشند، خیابان هامان بدون نام.

خیلی ها هم رنج اسارت کشیدند تا آزادگی را برای مان معنا کنند .

 این وسط بودند کسانی که فراتر رفتند، که اسم ندارند تا خیابانی به نامشان باشد. خودشان خیابانند، خودشان راهند و همه به یک مقصد. اصالت یکسان شان در فرزند روح الله بودن شان است، در یکسانی لاله هایی که روی قبرشان قد می کشند.

کسانی که توی سند ثبت احوال مفقودالاثرند، خونند توی رگ های سرزمین مان و روی سنگ قبرشان می نوسند: گمنام...

آری  دویدند با یک اشاره ی رهبرشان آنهایی که دنبال زیباترین مرگ ها یا شیرین ترین تولد ها بودند...

آن جنگ تمام شد  و شد سندی برای یک عمر افتخار برای تک تک مان، اما حالا ماییم  و خواسته های شهدا، ماییم و بند بند وصیت نامه شان.ماییم و آرمان هاشان. ماییم و این انقلاب، ماییم و ولایت.ماییم  و صحنه ی سخت جنگ نرم.مگر خواسته ی شهدا جز این بود؟! جایی خواندم که نوشته بود"جنگ شلیک گلوله نیست،احساس مسئولیت است"

آیا احساس مسئولیت نمی کنید؟! 

خوب است گاه گداری دلهایمان را یه یاد این بلند قدترین مردان تاریخ ایران خاکروبی کنیم.

جانبازی که دو پای خود را هزینه کرد تا مامِ دین و شرف و وطنش، بر دو پای خود بایستد...

شهید سعید زقاقی:

مادرم زمانی که خبر شهادتم را شنیدی گریه نکن.....

زمان تشیع و تدفینم هم گریه نکن ....

زمان خواندن وصیت نامه ام گریه نکن....

.

.

.

.

.

**** فقط زمانی گریه کن که مردان ما غیرت را فراموش می کنند و زنان ما عفت را!!!!

**** وقتی جامعه ما را بی غیرتی و بی حجابی گرفت مادرم گریه کن که اسلام در خطر است!!!!! 

دست من خورد به آبی که نصیب تو نگشت...

توی جبهه معروف بود به اینکه وقتی شهدا رو میارن،همیشه اولین نفریه که پیشونی شهدا رو می بوسه.

همیشه هم می گفت: آدم نباید شهید بشه یا وقتی شهید شد مثل خود آقا سر نداشته باشه..

عملیات شد..این سری قرعه به نام خودش افتاد و پرکشید

رفقاش گفتن بریم مثل خودش پیشونیشو ماچ کنیم

کفن رو باز کردند.. ...

همه سوختند از ته دل ؛

.

.

.

سر نداشت...

میخواستم بزرگ بشم

درس بخونم مهندس بشم

خاکمو آباد کنم

زن بگیرم

دخترمو بزرگ کنم ببرمش پارک ,تو راه مدرسه باهم حرف بزنیم...

خیلی کارا دوست داشتم انجام بدم

خوب نشد

باید میرفتم از مادرم, پدرم ,خاکم , ناموسم ,دخترم , دفاع کنم

رفتم که

دروغ نباشه

احترام کم نشه

همدیگرو درک کنیم

ریا از بین بره

دیگه توهین نباشه

محتاج کسی نباشیم...

تا ابد به آنهایی که وقت تشنگی شدیدو بی آبی

قمقمه ها راخاک می کردند تا کمتر یاد آب بیفتند مدیــونیــم

 مادرم زمانی که خبر شهادتم را شنیدی گریه نکن،

زمان تشیع و تدفینم گریه نکن، زمان خواندن وصیت نامه ام گریه نکن؛

فقط زمانی گریه کن که مردان ما غیرت را فراموش می کنند و زنان ما عفت را

شهید سعید زقاقی

تو این دیار بی رنگی ، میون دلای سنگی
نصیب ماها دلتنگی ، نصیب شما پروازه
ولی هنوزم برا شهادت یه معبری بازه

نسیم شلمچه می بره دلو تا خدا

طلائیه داره هنـوزم بوی شـهدا

می دونم شب غمها سحر می شه

دلامون صاحب بال و پر می شه

تو هیئت به خدا ذکر یا حسین