اول برای حال واحوال دو گروه از انسان‌ها مثالی می‌زند و تشبیه می‌کند.

ابتدا کسانی که راه خود را کج کردند و به خاکی زدند. یعنی با آن همه نشانه و دلیل و روشنی، کوره راه لجاجت و بد قلقی را انتخاب کردند. خدا و پیامبر و آیه‌های روشن را انکار کردند. بر سر کوچه‌ی خدا نشستند تا راه را ببندند به خیال خودشان! یا به مسافران راه خدا آدرس غلط  بدهند. زندگی ابدی و آخرتی را زیر سۆال بردند. بیچاره‌ها در توهم شکست دادن خدا بودند. غافل از آنکه با خدا هر که درافتاد، ورافتاد!![1]

همان مقاومتی که در مقابل صدای حق کردند، سبب شد تا چشم و گوش درونشان بسته شود.

"خَتَمَ اللّهُ عَلَى قُلُوبِهمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ "[2] "

خدا بر دل‌ها و گوش‌های آن‌ها مُهر نهاده و بر چشم‌هایشان پرده‌ای افکنده شده" به همین خاطر درست مثل آدم‌های نابینا و ناشنوا، وجدانی کورو کر دارند.

راه رسیدن به رحمت بی منتهای الهی سه گام بیش‌تر نیست که آیات 54 و 55 سوره زمر آن را به تمام مشتاقان طی این طریق معرفی می کنند.

 جزء بیستم و چهارم قرآن کریم که از آیه 32 سوره مبارکه زمر آغاز و به آیه 46 سوره مبارکه فصلت ختم می شود ، در بردارنده آموزه ها و پیام‌های روح افزای الهی است که این نوشته تعدادی از آن‌ها را نقل می کند.

 راه تحصیل هدایت از نظر قرآن کریم

هدایت دارای مراحلی است، مرحله اوّل آن؛ مرحله فطرت است، مرحوم علامه طباطبایی در ذیل آیه شریفه « ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ » می نویسد: از این آیه بدست می آید كه افراد متقی میان دو نوع هدایت قرار دارند: یكی هدایت اولیه ای كه آن را به سوی صفت تقوی سوق داد و دیگر هدایتی كه خداوند بعد از احراز مقام تقوا به آنان ارزانی می دارد .

از آن جایی كه هدایت دوم به وسیله قرآن است، ناچار هدایت اول باید پیش از قرآن و به وسیله امر دیگری (فطرت) باشد.

 هدایت در لغت به معنی؛ ارشاد، راهنمایی و نشان دادن راه با لطف و مدارا و مهربانی، می باشد.[1]

هدایت در اصطلاح عبارت از: تعیین كمال مناسب یك شیء و راه رسیدن به آن است.[2]

قرآن کریم بر خلاف پندار کسانی که مرگ را فنا و نیستی می‌دانند، بر بقای انسان پس از مرگ تأکید می‌کند و هرگز مرگ را نابودی تلقی نمی‌کند.

حقیقت انسان را روح مجرد او شکل می‌دهد و با مرگ، روح از بدن جدا می‌شود. وجود و حیات انسان در مرحله دنیوی مانند کودک در گهواره است. مکانی مانند دنیا و تکان‌دهنده‌ای مانند زمان او را به حرکت در‌ می‌آورد تا او به حد کمال جوهری خود برسد، ولی زمانی که به نهایت بلوغ رسید، ناگریز باید خارج شود و این خروج از بدن و مکان و زمان، همان مرگ است.

قرآن کریم بر خلاف پندار کسانی که مرگ را فنا و نیستی می‌دانند، بر بقای انسان پس از مرگ تأکید می‌کند و هرگز مرگ را نابودی تلقی نمی‌کند.

از منظر قرآن کریم حقیقت مرگ انتقال روح از عالم طبیعت به عوالم دیگر و بازگشت انسان به سوی خداست.

وقتی مرگشان می رسد و عذاب را مشاهده می کنند، می گویند به ما مهلت بدهید تا کار خیر کنیم ولی مهلت داده نمی شوند.(سوره منافقون آیه 10)

طبق آیه 86 سوره نساء برای تحکیم روابط دوستانه مردم واجب شد هرکس به هر نحوی به شما تحیتی داد، شما به تحیتی بهتر یا لااقل مثل همان پاسخ گویید.

سلام چیست؟

چرا ما به هم که می‌رسیم سلام می‌کنیم؟

آیا بقیه انسان‌ها نیز همین همین‌گونه‌اند؟ یعنی هنگام به هم رسیدن به سلام می‌کنند؟‌

انسان‌ها در همه جوامع هنگام ملاقات با هم، صحبت خود را با کلماتی آغاز می‌کنند و بعد اگر صحبت دیگری داشته باشند انجام می‌دهند.